Tijdens het productieproces van Eenvoudig verven polyestergaren , een speciaal nanopolymeer is uniform ingebed in de polyester vezel door hightech middelen. De introductie van dit nanopolymeer heeft unieke fysische en chemische eigenschappen, en de introductie ervan heeft een aanzienlijke impact op de kleurstofprestaties van polyestergaren.
De verdeling van nanopolymeren in de vezel kan de microstructuur van polyestervezel veranderen, waardoor de leegte en kanalen in de vezel meer bevorderlijk zijn voor kleurstofpenetratie. Met deze structurele verfijning kunnen kleurstofmoleculen gemakkelijker de vezel binnenkomen bij lagere temperaturen, waardoor effectieve verven wordt bereikt. Het oppervlak van het nanopolymeer kan specifieke functionele groepen of ladingen hebben die kunnen interageren met kleurstofmoleculen, waardoor het vermogen van de vezel om kleurstoffen te adsorberen, wordt verbeterd. Deze verhoogde adsorptie betekent dat bij lagere temperaturen meer kleurstofmoleculen kunnen worden geadsorbeerd aan het oppervlak en in de vezel, wat resulteert in een donkerder verven effect.
Conventionele polyestergarens vereisen meestal hogere kleurstoftemperaturen om ervoor te zorgen dat de kleurstof de vezel volledig kan doordringen. ECDP -garens kunnen echter donkere en snelle verven effecten bereiken bij aanzienlijk lagere kleurstoftemperaturen. Deze vermindering van het temperatuurverschil helpt niet alleen om het energieverbruik en de productiekosten te verlagen, maar helpt ook bij het verbeteren van de productie -efficiëntie. Aangezien ECDP -garens effectief kunnen worden geverfd bij lagere temperaturen, kan de kleurstofcyclus dienovereenkomstig worden ingekort. Dit betekent dat meer garens in dezelfde hoeveelheid tijd kunnen worden verwerkt, waardoor de productie -efficiëntie wordt verbeterd. Bovendien helpen lagere temperaturen ook de schade en vervorming van garens te verminderen tijdens het kleurstofproces, waardoor de productkwaliteit verder wordt verbeterd.
Traditioneel berust de binding tussen polyestervezels en kleurstoffen voornamelijk op zwakke interacties zoals fysieke adsorptie en van der Waals -krachten. Nanopolymeren in ECDP -garens kunnen dit bindende mechanisme echter veranderen. Nanopolymeren kunnen bijvoorbeeld als een "brug" fungeren om kleurstofmoleculen en vezeloppervlakken te verbinden, waardoor de interactie ertussen wordt verbeterd. Met deze verbeterde interactie kunnen kleurstofmoleculen een stabiele binding vormen met vezels bij lagere temperaturen.
Het grootte -effect en het oppervlakeffect van nanopolymeren zijn ook belangrijke factoren in hun vermogen om de kleurstofprestaties van polyestergarens te verbeteren. Vanwege de zeer kleine omvang van nanopolymeren kunnen ze een groot aantal actieve plaatsen op het vezeloppervlak vormen. Deze actieve locaties kunnen effectiever adsorberen en kleurstofmoleculen repareren, waardoor effectieve verven bij lage temperaturen wordt bereikt. Bovendien kan het oppervlakeffect van nanopolymeren ook de bevochtigbaarheid en ladingsverdeling van het vezeloppervlak beïnvloeden, waardoor de penetratie en binding van kleurstofmoleculen verder wordt bevorderd.
